THE PRINCE OF EGYPT

Het verhaal van Mozes in een prachtige animatiefilm

Algemeen

Titel: De Prins van Egypte (origineel: The Prince of Egypt)
Amerikaanse animatiefilm uit 1998
Geregisseerd door Brenda Chapman en Steve Hickner
Muziek van Hans Zimmer en Stephen Schwartz.
De film won een Oscar voor het beste lied en was ook genomineerd voor een Grammy en Golden Globe. In totaal is de film in 21 talen vertaald.

Het verhaal

In het Oude Egypte zijn de Israëlieten slaven. Een wanhopige moeder laat haar baby-zoontje in een biezen mandje de rivier afdrijven om zo te ontkomen aan de wrede eis van de Egyptische farao Seti haar kind te laten verdrinken. De baby wordt door de koningin uit het water gered en groeit op tot de prins van Egypte, Mozes. Hij ontdekt echter later dat hij eigenlijk een Israëliet is. Hierop verlaat Mozes Egypte en ontmoet Jetro de hogepriester. Hij trouwt met Jetro’s dochter Zippora. Mozes keert terug naar Egypte om zijn volk te bevrijden met de roeping van God. Maar zijn broer Ramses is inmiddels farao geworden en wil zijn macht niet zomaar afgeven. Uiteindelijk wordt Egypte getroffen door een aantal vreselijke rampen. (o.a muggen, kikkers, water dat verandert in bloed, etc.) De laatste ramp bestaat uit het overlijden van bijna alle eerstgeborenen. Behalve in de huizen waar op de voordeur bloed is geverfd. Uiteindelijk laat Ramses de Hebreeën gaan omdat zijn zoon is overleden. Maar later krijgt hij daar spijt van en stuurt soldaten om ze terug te halen. God helpt de Hebreeën door de soldaten op te houden en ervoor te zorgen dat Mozes en zijn volk de zee veilig kunnen oversteken.

De tocht van de Israëlieten door de Rode Zee is een technisch hoogtepunt. Meer dan 38.000 uur werk zit in de computeranimatie van het met veel geweld terugtredende zeewater wanneer Mozes zijn staf heft en de zee doet wijken. De apotheose van de film.

Het Beeld

Visueel is The Prince of Egypt een waar spektakel. Er worden verschillende stijlen en technieken gebruikt om de beelden over te brengen. Puur animatie, schilderachtige achtergronden en zelfs af en toe 3D-beelden. Bij veel nieuwe animatiefilms kan het gebruik van 3D erg storend zijn omdat het verschil tussen de getekende en 3D-beelden te groot is, maar dat is hier absoluut niet het geval. Alles loopt mooi in elkaar over en er worden prachtige, diepe kleuren gebruikt.

De Muziek

De muziek is toch wel het hoogtepunt van de film. 99 minuten lang wordt er vocale en instrumentale muziek ten gehore gebracht die perfect bij het verhaal en de sfeer past. Er zijn zelfs stukjes waarin Hebreeuws wordt gezongen. Met name het Oscar-winnende nummer 'When you believe' zorgt voor kippenvel. Het wordt zowel in de film als tijdens de aftiteling uitgevoerd, te weten door Mariah Carey en Whitney Houston.
De achtergrondmuziek tussendoor is sterk en zorgt voor fantastische sferen. 

Het Onderwerp

Het onderwerp is uiteraard bijbels en gebaseerd op het verhaal van Mozes zoals opgetekend in het bijbelboek ‘Exodus’. Het wordt in dusdanig perspectief geplaatst dat de film voor een groot publiek toegankelijk is. Misschien minder voor wie niet per se affiniteit heeft met religie of de bijbel. Maar dan nog is het de moeite waard om van dit oude verhaal en de prachtige muziek kennis te nemen. Een aanrader.

N.B.

Het is niet zozeer een koorfilm maar past toch een beetje in het rijtje omdat het lied 'When you believe' in de korencultuur bijna een eigen leven is gaan leiden.

LES CHORISTES

Regie: Christophe Barratier
Muziek: Bruno Coulais
Acteurs: Gérard Jugnot, François Berléand, Jacques Perrin e.a.

'Géén special effects, géén dure Hollywood-cast, géén bloed, geweld of bizarre plotwendingen. In deze film een simpele verhaallijn die draait om menselijke emoties die Barratier op een eenvoudige en integere manier op de kijker weet over te brengen.

Het is 1948. In het jongensinternaat Fond de l'Étang (bodem van de vijver) wordt Clément Mathieu benoemd tot surveillant. Het internaat wordt gerund door Rachin, een man die houdt van orde en tucht. Om de leerlingen onder de duim te houden hanteert hij maatregelen onder het motto 'actie = reactie'. Iedere ongewenste actie van de leerlingen kan rekenen op een onevenredige, soms bijna onmenselijke actie van de schoolleiding. Mathieu is hierdoor geschokt. Hij is ervan overtuigd dat de arme jongens op andere manieren op het rechte spoor te houden zijn. Op een enkele uitzondering na zijn ze niet slecht. Het zijn bijna allemaal weesjes, of in elk geval kinderen die thuis geen vredig en zorgzaam leven hadden. Mathieu ziet voor deze knaapjes nog hoop. Hij wint hun vertrouwen doordat hij enkele malen weet te voorkomen dat er weer een onredelijke straf wordt uitgedeeld.
Mathieu deelt zijn klas in als jongenskoor en gaat met ze aan de slag. Rachin ziet er geen heil in maar hij houdt Mathieu ook niet tegen. Na een aarzelende start krijgt hij de jongens inderdaad aan het zingen. Hij slaagt erin tot ze door te dringen en ze iets te geven waar ze enthousiast over kunnen zijn en waar ze vol overgave aan kunnen meedoen.
De enige die niet mee lijkt te willen doen is Pierre Morhange. Bij toeval ontdekt Mathieu echter dat Pierre over een uitstekende zangstem beschikt maar bang is om die in de groep te laten horen. Wanneer Mathieu ook Pierre bij de groep weet te betrekken ontstaat er een heus jongenskoor met een indrukwekkende solist.

Natuurlijk staat de film bol van de clichés en zijn de personages veelal erg aangedikt. Rachin, de directeur, is een en al boosaardigheid en incompetentie, maar aan het eind krijgt hij zijn verdiende loon. Het verlegen zangtalentje Pierre Morhange sluit zich uiteindelijk toch aan bij het koor en met zijn engelengezichtje wordt hij een grote sopraan. Zelfs voor het ontroerende weesje Pepinot loopt het verhaal precies af zoals je dat ver van te voren ziet aankomen.
Menig docent of pedagoog zal zich achter de oren krabben bij het zien van het gemak waarmee het zooitje ongeregeld verandert in een getalenteerd en volgzaam kinderkoor. Of zich verbazen over de tijd die deze surveillant uit kan trekken voor zijn buitenschoolse activiteiten. Dit alles hoort echter ook een beetje bij het sprookje...
Het klinkt allemaal een beetje saai en voorspelbaar maar de kracht van de film ligt dan ook niet in de spanning, verrassing en sensatie. Barratier legt de nadruk veel meer op sfeer en de subtiliteit van emoties. In Frankrijk en Zwitserland is de film een groot succes.'

Het is jammer dat de filmrecensent van bovenstaand stukje niets te melden heeft over de prachtige muziek van Bruno Coulais, terwijl het juist dat is wat de film naar mijn idee waardevol maakt. Want behalve dat 'In Memoriam' wordt er nog zeer veel door de jongetjes ten gehore gebracht wat ook meer dan de moeite waard is.
In de film zelf komt van het 'In Memoriam' alleen de a capella-versie voor. Het is pas op het eind bij de aftiteling dat het stuk in volle glorie met orkest wordt uitgevoerd. De mensen blijven in de zaal zitten tot de laatste noot is verklonken en pinken in het donker stiekem een traantje weg...

AS IT IS IN HEAVEN

Het verhaal gaat over Daniël Daréus (Michael Nyqvist), een erkende dirigent van middelbare leeftijd, die tijdens zijn drukke carrière een hartaanval krijgt. Omdat hij het rustig aan moet doen besluit hij terug te keren naar zijn geboortedorp in het noorden van Zweden. Hij gaat in het oude schoolgebouw wonen.

Doordat hij onder een artiestennaam terugkeert, herkent niemand hem als het veel gepeste jongetje van vroeger: iedereen kent hem slechts als de bekende topdirigent. In het dorp komt hij zijn oude klasgenoten weer tegen en ziet hoe de grootste pester, Conny, het dorp terroriseert en zijn vrouw, Gabriella, mishandelt. Conny blijkt weer bevriend te zijn met Stig, de dorpsdominee. Stig blijkt veel macht uit te oefenen en probeert het dorp zo veel mogelijk geïsoleerd te houden van de buitenwereld.

Daniel wordt door Arne, een lokale middenstander die grootse plannen met het koor heeft, gevraagd om naar het lokale dorpskoor te komen luisteren, wat hij op een gegeven moment aarzelend en met tegenzin doet. Hierna laat hij zich overhalen om hun dirigent te worden. Terwijl Daniel probeert door middel van stemexpressie iedereen een plek in het koor te laten vinden, maakt deze werkwijze veel los onder de dorpelingen: jaloezie, liefde en een zoektocht naar waar iedereen echt voor staat. Veel dorpelingen zien dit als een bedreiging en een aantal leden verlaat het koor. Ook Inger, de vrouw van de dominee wordt opener en gelukkiger. De dominee, die zijn greep op het koor dreigt te verliezen, probeert in te grijpen. Uiteindelijk trekt Inger bij Daniel in. Stig verbiedt Daniel daarop de toegang tot de kerk maar dit heeft slechts als resultaat dat het koor nu in het oude schoolgebouw komt oefenen. Ook Gabriella maakt zich steeds meer los van haar man.

Daniel wordt vaak geconfronteerd met beelden en herinneringen uit zijn kindertijd en probeert naarstig zijn eigen draai te vinden binnen de kleine gemeenschap. Lena, een jong meisje uit het dorp, en Daniel groeien steeds verder naar elkaar toe en worden verliefd. Tijdens een optreden zingt Gabriella het dorp toe met de boodschap dat ze haar eigen leven weer wil leiden. Als ze bij thuiskomst weer geslagen wordt trekt ze bij Daniel in maar de volgende dag komt Conny haar halen. Daniel gaat naar het huis van Stig en treft hem verwaarloosd aan. Stig dreigt Daniel te vermoorden en daarna zelfmoord te plegen. Het tafereel eindigt in een huilbui van Stig die vervolgens een astma-aanval krijgt. De volgende dag wordt Daniel door Conny aangevallen en belandt Conny in de gevangenis. Hierna vertelt Daniel aan het koor wie hij werkelijk is: het gepeste jongetje van school.

Daniel heeft nu afgerekend met de spoken uit zijn verleden en onder zijn bezielende leiding stijgt het koor boven zichzelf uit. Ze worden toegelaten tot een grote internationale zangwedstrijd: Let the Peoples Sing in Oostenrijk. Op de dag van de opvoering blijkt Daniel echter nergens te vinden: hij heeft opnieuw een hartaanval en valt in de toiletruimte tegen de radiator. Het koor moet nu improviseren. Terwijl Daniel bloedend en hulpeloos op de grond ligt, hoort hij het koor over de speakers zingen. Het publiek begint massaal mee te zingen en met een zachte glimlach om de mond sluit Daniel zijn ogen.

SONG FOR MARION

Regie: Paul Andrew Williams | Cast: Terence Stamp (Arthur), Vanessa Redgrave (Marion), Gemma Arterton (Elizabeth), Christopher Eccleston (James), e.a. | Speelduur: 93 minuten | Jaar: 2013

De charme straalt ervan af in het komische drama van Paul Andrew Williams, de maker van London to Brighton. We maken kennis met het echtpaar Arthur en Marion dat al eeuwen lief en leed deelt. Arthur is een oude mopperpot die maar moeilijke de zonnige kant van het leven kan inzien, in tegenstelling tot zijn positief ingestelde vrouw Marion. De diagnose dat zijn vrouw Marion aan een terminale vorm van kanker lijdt, hakt er flink in bij de zuurpruim, die ook nog eens een moeizame relatie met zijn zoon James onderhoudt. Marion haalt veel voldoening uit het zangkoor waar ze zich bij aan heeft gesloten, al vertoont haar man zich liever niet in het buurthuis waar ze een paar keer per week oefent. Onder leiding van de enthousiaste Elizabeth wordt het koor klaargestoomd voor een belangrijke competitie die het met een ongebruikelijk repertoire van hardrock en hiphop hoopt te winnen. 

Het is een intrigerende vraag wat er van Song for Marion terecht zou zijn gekomen als er enkel Amerikanen bij betrokken zouden zijn geweest. Deze feelgoodfilm schurkt namelijk gevaarlijk dicht tegen klef sentiment aan. Hollywood had er al snel een blik treurige violen bij opengetrokken en zo flink aan geloofwaardigheid en waarachtigheid moeten inleveren. Dat het bij de Britten in goede handen is, blijkt wel uit het onvermijdelijke moment dat Marion komt te overlijden. Haar dood wordt niet tot (melo)dramatische proporties opgeklopt, maar haast als een voetnoot afgedaan. Williams is veel meer geïnteresseerd in de vraag wat een dergelijke tragische gebeurtenis met haar omstanders en dan met name met knorrepot Arthur doet. Terence Stamp zet ondanks de beperkingen van het genre een geweldige gelaagde rol neer van een man die maar moeilijk zijn verdriet kan uiten en wat aan zijn levensinstelling zal moeten veranderen om er niet aan onderdoor te gaan. Dit alles gebeurt met de geest van de veel te korte aanwezigheid van Vanessa Redgrave in het achterhoofd.

Song for Marion heeft een klassieke verhaalopbouw met zijn gebruikelijke plooien in de vorm van tegenslagen die weer vlotjes worden gladgestreken. Ditzelfde geldt voor de natuur van de voornaamste hoofdpersoon Arthur. Het is echter de charme van de Britten en de cast in het bijzonder die voorkomt dat het een dertien-in-een-dozijntranentrekker wordt. Er valt tussendoor een boel te lachen, al verliest Williams zich soms in wat te gemakkelijke slapstick die voortkomt uit de leeftijd van de gouden keeltjes. Maar toch is het ook best lachen als de oma’s en opa’s ‘Let’s Talk About Sex’ inzetten. De immer charmante Gemma Arterton vormt bovendien een prettig tegenwicht voor alle looprekken en klapperende kunstgebitten die ze moet begeleiden. Williams, die zich voor zijn scenario baseerde op zijn eigen grootouders, weet je een aantal keren naar je zakdoek te doen grijpen, vooral op de momenten dat er zangsolo’s worden ingezet. De voor ons nuchtere kaaskoppen gebruikelijke gêne die dit oproept kan vlot overboord gezet worden. Deze lichtdramatische komedie is wellicht niet bijster origineel, maar wordt door de opgewekte en oprechte toon continu behoed voor valkuilen.

SISTER ACT

Sister Act is een Amerikaanse komische film uit 1992 met Whoopi Goldberg. De film is geregisseerd door Emile Ardolino (bekend van Dirty Dancing). Andere bekende acteurs die in deze film spelen zijn: Harvey Keitel, Mary Wickes en Maggie Smith. In 1993 is er nog een vervolg gemaakt: Sister Act 2: Back in the Habit (het Engelse woord habit betekent zowel gewoonte als habijt).

Delores van Cartier (Whoopi Goldberg), een nachtclubzangeres in een club in Reno, is getuige van een moord van een werknemer door haar vriend Vince Larocco die een gangsterleider blijkt te zijn. Ze stapt met haar verhaal naar de politie. Omdat Vince haar nu zeker uit de weg zal willen ruimen, besluit de politie Delores voorlopig voor haar eigen veiligheid tot de gehoorzitting onder te laten duiken in een klooster.

Deloris wordt in het klooster opgenomen als een non genaamd Zuster Mary Clarence. Alleen de hoofdzuster weet dat ze geen echte non is. Ze voelt zich niet echt thuis in het rustige en saaie klooster, maar ze maakt al snel vrienden. Nadat ze met twee andere zusters wegsluipt om naar een bar te gaan wordt ze door de hoofdzuster als straf in het koor gezet. Omdat ze niet anders kan, besluit ze de boel in het klooster maar eens op te fleuren en haar zangtalent te gebruiken om de nonnen (die bijzonder vals zingen) te leren zingen en daarmee meteen de kerk bij het klooster weer wat uitnodigender te maken voor het publiek.

Tijdens de volgende mis wordt iedereen verrast door een swingend groepje zusters. Dankzij haar goede werk komt Deloris zelfs op de tv. Ondertussen weet een corrupte politieagent te achterhalen dat er een grote donatie vanuit de politie aan het klooster is gedaan, waardoor de gangsters weten dat ze in het klooster zit en Deloris' oude gangstervriend een bezoekje komt brengen. Deloris wordt ontvoerd. De hoofdzuster vertelt de andere nonnen over Deloris' ware identiteit en alle nonnen gaan haar achterna en proberen haar te redden. Ondertussen beveelt Vince zijn handlangers om Deloris dood te schieten, maar omdat ze denken dat ze nu een echte non is durven ze dit niet en kan Deloris ontsnappen. Met de hulp van de nonnen kunnen de slechteriken uiteindelijk worden gearresteerd.